نور حضرت مهدی(عج)

در کتاب «غیبت» از شیخ جلیل فضل بن شاذان به دو سند آمده است که عبدالله بن عباس گفت: رسول خدا (ع) فرمودند: «وقتی به معراج رفتم وآسمانها را سیر کردم به سدرة المنتهی رسیدم، از جانب خداوند ندا آمد که: «ای محمّد!» گفتم: «لبّیک؛ لبّیک ای پروردگار من»

خداوند عالم فرمود: «ما هیچ پیغمبری را بر اهل دنیا نفرستادیم تا روزهای زندگی ونعمت او پایان یابد مگر آنکه دعوت خود را به انجام برساند وبرای هدایت مردم پس از خود وصیّ وجانشینی را قرار دهد تا از دین او نگهبانی کند وما علی بن اب طالب (ع) را جانشین تو و امام امّت تو قرار داده وپس از او حسن وحسین و علیّ بن الحسین ومحمّد بن علی وجعفر بن محمّد وموسی بن جعفر وعلیّ بن موسی ومحمّد بن علی وعلیّ بن محمّد وحسن بن علی وحجّة بن الحسن(ع) قرار دادیم؛ حال ای محمّد! سرت را بالا کن.» چون سرم را بالا کردم، نورهای علی وحسن وحسین ونُه تن از فرزندان حسین را دیدم وحجّت (حضرت مهدی(ع)) را در میان آنها دیدم که همچون ستاره ای می درخشید.

به نقل از کتاب شگفتی ها و عجایب دنیا در بعد از ظهور امام زمان(عج)

گناه با ما چه می کند؟

آمد محضر آیت الله حق شناس رحمه الله علیه، ناراحت و سراسیمه که: حاج آقا چله معروف حاجتروایی زیارت عاشورا را خواندم اما حاجتم روا نشد. آیت الله حق شناس که چشم برزخی اش زبانزد خاص و عام بود و باطن آدمها را می شناخت، بغضش ترکید و گفت:« حاجتت به مرز اجابت رسیده بود، فلان گناه را که مرتکب شدی، قصه عوض شد.«

گناه... گناه... گناه... این لعنتی حال دلمان را خراب می کند، نعمت مان را منهدم می گرداند، قلب امام زمان مان را می شکند، حاجتروا شدن مان را به تاخیر می اندازد و مسیر خوشبختی مان را مسدود می کند.

 

امان از ما... محبت دنیا چه بر سرمان آورده؟ دلهایمان چقدر زنگار گرفته است که نسبت به غیبت امام زمان مان بی اعتناییم؟

گناهانمان قلب مقدس امام زمان را می شکند و ما هنوز از خجالت نمرده ایم...

با همه این ها، با همه ی این بی مهری های ما نسبت به حضرت ولی عصر ارواحنافداه، آن بزرگوار هرشب در قنوت نماز شب هایش برایمان دعا می کند. اصلا آقای غریبمان هر جا که می روند، از کربلا گرفته تا مشهد و مدینه و نجف و سامرا و... ابتدا برای شیعیانش دعا می کند.

 

ایشان به یاد ما هستند و ما...